Archeolodzy natrafili wtedy na szereg pozostałości po dawnych osadnictwie. Są to piece, paleniska czy jamy zasobowe. Pozyskano wtedy liczne zabytki pod postacią ceramiki, krzemieni, metali czy szkła. Dzięki nim udało się określić kiedy teren ten był zasiedlany przez człowieka. Pojawił się on na przełomie neolitu i wczesnej epoki brązu (narzędzia krzemienne), następnie w ostatnich wiekach przed naszą erą oraz w pierwszych wiekach naszej ery. Bardzo wiele odnalezionych zabytków pochodzi także z XVII wieku.

Celem aktualnych badań jest poszerzenie dotychczasowej bazy źródłowej co u możliwi wykonanie bardziej precyzyjnych analiz formalno-chronologicznych, które będą mogły wzbogacić naszą wiedzę o historii osadnictwa na terenie Puszczy Białowieskiej. Archeolodzy przyznają, że obszar ten był szczególnie dogodny dla osadnictwa - niewielkie nachylenie terenu oraz bliskość rzeki.

Badania wykopaliskowe polegają na ręcznym zdjęciu wierzchniej warstwy ziemi za pomocą łopat. Następnie wykopy doczyszczone są za pomocą łopat i szpachelek w celu wykonania dokumentacji rysunkowej, fotograficznej i fotogrametrycznej. W następnej kolejności wyeksplorowane zostaną wszystkie obiekty archeologiczne. Cała wykopana ziemia będzie sitowana w celu wychwycenia nawet niewielkich zabytków.

Ww. badania będą stanowić jeden z etapów realizacji projektu realizowanego w Instytucie Archeologii na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie „Dziedzictwo kulturowe i przyrodnicze Puszczy Białowieskiej” finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki.