Rozrastają się w glebie, w spróchniałym drewnie, pod korą drzew, w szczelinach między deskami.

Mają złożoną budowę. Ich wierzchołek przypomina swoją strukturą wierzchołek wzrostu korzenia. Występuje na nim zbudowana z krótkich i rozgałęzionych strzępek struktura podobna do czapeczki. W budowie ryzomorfów wyróżnia się trzy warstwy: zewnętrzna, rdzeniowa i centralna.

Ryzomorfy wytwarzane przez opieńkę miodową (Armillaria mellea) są ciemno zabarwione na zewnątrz, a białe wewnątrz. Tworzą rozgałęziające się sznury o grubości 0,5-3 mm. Są na przekroju poprzecznym okrągłe, ale gdy rosną pod korą drzew są spłaszczone pod jej ciśnieniem. Sznury grzybniowe z pnia drzewa wrastają spod kory do gleby. Rozgałęziają się w niej i rosną dalej, często na znaczne odległości dosięgając sąsiednich drzew i opanowując je. Służą do zakażania korzeni drzew oraz przewodzenia powietrza i metabolitów.

Z ryzomorfów w sprzyjających warunkach mogą wyrastać owocniki. Zawiązują się na ich końcu i pozostają z nimi związane przez cały czas swego rozwoju. Ryzomorfa wydłuża się (rośnie) szybko dzięki wzrostowi wszystkich strzępek odbywającemu się w miejscu ich spotkania na jej szczycie.

Opieńka miodowa wywołuje u zaatakowanych drzew chorobę o nazwie opieńkowa zgnilizna korzeni prowadzącą do obumarcia drzewa. Gdy drzewo obumrze, sznury grzybniowe na jego pniu rosną pod korą dalej, często docierając aż do szczytowych partii pnia.