W tradycji słowiańskiej było to święto wody i ognia, ale również święto miłości, płodności, Słońca i Księżyca. Zwyczaje i obrzędy kultywowane w Noc Kupalną miały na celu zapewnienie zdrowia i urodzaju. W trakcie tej najkrótszej nocy w roku palono ogniska wokół których tańczono przy wtórze muzyki. Stare gospodynie rzucały do ognia zioła (bylicę, szałwię i inne), by zapewnić płodność oraz urodzaj.

Noc Świętojańska (Noc Kupały) odgrywała również rolę podobną do współczesnych Walentynek. W noc świętojańską młode dziewczęta plotły wianki z kwiatów i ziół, a następnie rzucały je do wody. Chłopcy usiłowali je wyłowić. Dziewczęta wróżyły o zamążpójściu na podstawie tego, czyj wianek kto złowił, czyj utonął, czyj najdalej popłynął.

Jednym z najbardziej wyrazistych elementów Nocy Świętojańskiej jest poszukiwanie kwiatu paproci, który od dawna budził ludzką ciekawość swoją tajemniczością, mimo że dzisiaj doskonale wiadomo, że paprocie nie rodzą kwiatów. Ale wiemy też, że w każdej bajce jest trochę prawdy…

Legendarny kwiat zakwitał tylko raz w roku, w czasie przesilenia letniego. Znalazcy zapewniać miał bogactwo i dostatek, przez co jego poszukiwania stały się stałym elementem obchodów święta Kupały.

Według botaników i etnografów podanie o kwiecie paproci wywodzi się ze zwyczaju smarowania się przez kobiety liśćmi nasięźrzału w trakcie obchodów święta, co miało w magiczny sposób podnieść ich atrakcyjność. A takim wierszowanym zaklęciem należało wzmocnić magiczne działanie:

Nasięźrzale, nasięźrzale,

Rwę cię śmiale,

Pięcią palcy, szóstą, dłonią,

Niech się chłopcy za mną gonią;

Po stodole, po oborze,

Dopomagaj, Panie Boże.

Nasięźrzała pospolitego spotkasz w Puszczy Białowieskiej. Jest niewielką rośliną osiągającą wysokość od 5 cm do 30 cm. Paproć ta wytwarza krótkie kłącza oraz bardzo charakterystyczny liść zróżnicowany na część asymilująca i zarodnionośną. Nie rośnie on jednak w ciemnym lesie, ale zazwyczaj na wilgotnych, śródleśnych polanach i łąkach. Charakterystyczny jest dla łąk trzęślicowych. W Polsce ma status gatunku narażonego na wyginięcie. Zanika głównie z powodu osuszania siedlisk, braku użytkowania łąk oraz sukcesji zaroślowej. Podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

Wszyscy chcielibyśmy być dziećmi i wierzyć w bajki, ale nie zapominajmy przy tym o prawdziwym święcie Św. Jana Chrzciciela. Wg tradycji, jak mawiają starzy ludzie, dopiero po 24 czerwca można bezpiecznie kąpać się w stawach, rzekach i potokach, zwłaszcza, jeśli woda została „ogrzmiana". Woda „nie ochrzczona" przez Jana Chrzciciela jest bowiem niebezpieczna.

Wszystkim Janom, Jankom i Jasiom w dniu święta ich patrona życzymy szczęścia i radości!

Źródło: http://www.kalendarzswiat.pl/noc_swietojanska/

https://pl.wikipedia.org