W Nadleśnictwie Hajnówka prowadzony jest projekt "Rozwój metapopulacji żubra w północno-wschodniej Polsce". Jest to projekt realizowany przez szereg jednostek na terenie puszcz: Białowieskiej, Augustowskiej, Rominckiej, Knyszyńskiej i Boreckiej i jego celem jest utworzenie w regionie Polski północno-wschodniej metapopulacji żubra, co pozwoli na odbudowę pierwotnych mechanizmów naturalnej wymiany osobników pomiędzy puszczami. Szczegóły dostępne są na stronie projektu - http://projekteog.sggw.pl/projekcie.

W ramach projektu prowadzone jest dokarmianie żubrów w okresie zimowym. Żubr to największy ssak w Europie (waga samca dochodzi do 920 kg!), toteż wiadomo, że musi sporo zjeść. Prawie 70% pokarmu żubra składa się z roślin zielnych, traw i turzyc, a nieco ponad 30% stanowi pokarm pochodzenia drzewiastego (tj. kora, gałęzie, liście). Zimą, kiedy dostęp do pokarmu jest utrudniony, a także brakuje roślin zielnych, które mogłyby skubnąć, od grudnia do marca wykłada się karmę dla żubrów w wyznaczonych miejscach. Jest to prawie 200 ton (!) buraków, owsa i kukurydzy. Do tego jeszcze siano, które pozyskujemy sami w wyniku koszenia 30 ha łąk. Na deser – sól wzbogacona o mikro- i makroelementy w specjalnych lizawkach. W efekcie poprawiliśmy warunki bytowania żubra, którego obecnie – według ostatniej inwentaryzacji (stan na luty 2017) – w całej Puszczy Białowieskiej jest już 596 osobników (szczegóły na stronie http://www.hajnowka.bialystok.lasy.gov.pl/aktualnosci/-/asset_publisher/5Tvh/content/w-puszczy-bialowieskiej-zyje-coraz-wiecej-zubrow#.WJ2xCFXhCUk)!

Dokarmianie poprawia warunki życia żubrów, co przedkłada się na siłę całej populacji. A także przyczynia się do tego, że i my – osoby korzystające z walorów puszczy – możemy cieszyć oczy takimi widokami, jakie prezentujemy na zdjęciach. Kto nie może się wybrać do lasu albo nie może trafić na stado, i tak może obejrzeć żerującego króla puszczy online (http://www.lasy.gov.pl/informacje/kampanie_i_akcje/zubryonline). Wystarczy zaledwie parę minut, by wzbudzić w sobie moc sympatii do tych wielkich, leśnych stworzeń. Bo jak tu nie kochać żubra?