Mieszkając w bliskim sąsiedztwie Puszczy Białowieskiej coraz częściej przekonujemy się do fitoterapii, zwłaszcza w czasach kiedy borykamy się z wieloma chorobami cywilizacyjnymi i nadmiernym spożyciem leków syntetycznych.

Zioła wykorzystywane są głównie ze względu na bogatą zawartość składników bioaktywnych, które występują w nich w unikatowych kombinacjach. Jednym z najczęściej używanych i najlepiej poznanych ziół jest dziurawiec zwyczajny Hypericum perforatum.

To pospolita i powszechnie znana roślina o cennych właściwościach leczniczych.

W starożytnej Grecji stawiano w domach gałązki dziurawca nad obrazkami, czy posążkami, aby odpędzić złe duchy, wierząc w mistyczną siłę tej rośliny, co przypuszczalnie dało początek nazwie łacińskiej hypericum od hyper – „nad”, eikon – „ikona”.

Nazwę zwyczajową – ziele świętojańskie czy też ziele Świętego Jana dziurawiec zyskał z powodu kwitnienia w dniu Świętego Jana, tj. 24 czerwca. Wymieniany jest też pod nazwami: dziurawiec pospolity, ruta polna, krzyżowe ziele, dzwonki Panny Marii.

Nazwa „dziurawiec” jak i drugi człon nazwy perforatum – dosłownie „dziurawy” – pochodzą od charakterystycznego wyglądu liści z dziurkami.

Dziurawiec rośnie w ciepłolubnych dąbrowach, murawach a także na przydrożach, suchych łąkach, polanach i miedzach. Kwitnie od czerwca do sierpnia, wytwarza dużo pyłku, z którego korzystają owady odwiedzające kwiaty.

Dziurawiec stosuje się m.in. w schorzeniach dróg żółciowych i żołądka, poprawia trawienie i pobudza przemianę materii. Zioło jest pomocne w leczeniu kamicy nerkowej, depresji, bielactwa, odmrożeń, łagodzi lęki i stres.