Trzy gatunki widłaka występują na terenie Puszczy Białowieskiej.

Najłatwiej odróżnić je po kłosach zarodnionośnych. Ale nie na wszystkich stanowiskach rośliny je wytwarzają.

Widłaki rosną i rozmnażają się bardzo wolno - cały cykl rozwojowy trwa ponad dwadzieścia lat.

Wszystkie podlegają częściowej ochronie gatunkowej!

Wroniec widlasty, widłak wroniec (Huperzia selago)  - rzadki. Występuje w cienistych, mszystych lasach. Pędy ma widlasto regularnie rozgałęzione. Zarodnie rozmieszczone są w pachwinach zwykłych liści asymilacyjnych, zwykle w środkowym odcinku pędu (brak kłosów).

Cała roślina ma własności trujące. Zawiera trujące alkaloidy.

Widłak jałowcowaty (Lycopodium annotinum) - dość częsty. Występuje w lasach iglastych, także zabagnionych, na kwaśnym podłożu. Kłosy zarodnionośne wyrastają pojedynczo na końcu wzniesionych gałązek (bez stopki).

Stosowany jako roślina lecznicza. Surowcem zielarskim są zarodniki. Zbiera się dojrzałe kłosy i suszy. Dawniej zarodników używano do produkcji zasypki dla niemowląt, zasypki na rany, otaczania pigułek z lekarstwem. Ponieważ zarodniki są bardzo łatwopalne, dawniej używano ich do wywoływania efektów specjalnych w teatrach, a także do czyszczenia kominów.

Widłak goździsty (Lycopodium clavatum) - niezbyt częsty. Rośnie w świetlistych lasach iglastych, na glebach kwaśnych. Kłosy zarodnikowe do 8 cm długości, po 2, 3 nawet 5 razem, na długich stopkach.

Podobnie jak widłak jałowcowaty jest rośliną leczniczą. Do celów leczniczych wykorzystywany jest wysuszony pyłek zarodnikowy. Ma działanie moczopędne i dezynfekujące drogi moczowe. Zalecany przy schorzeniach dróg moczowych i schorzeniach wątroby. Używany zewnętrznie jako zasypka na rany, wypryski oraz przy łuszczycy.

Widłak goździsty bywa na dużą skalę niszczony wskutek zrywania pędów do celów ozdobnych oraz leczniczych.