Bór – to rodzaj lasu iglastego, gdzie dominującym gatunkiem jest sosna pospolita oprócz niej pojedynczo występują brzozy, osiki i dęby. Ten rodzaj lasu jest najczęściej spotykany na terenie naszego kraju.

Cechą charakterystyczną jest pokrywa mszysta porośnięta borówką. Spotkamy tu dzięcioła dużego i dzięcioła czarnego oraz ich dziuple.

Zygmunt Glooger pisze: „Bór, każdy las sosnowy lub z innych drzew iglastych złożony nazywa się „czarnym lasem” i „borem”. Bór gęsty, głęboki, bez siedzib ludzkich, zwano „głuchym borem” lub „puszczą”. Pomiędzy młodszym porostem trupieszały sędziwe „starce”, podziurawione przez dzięcioły jak rzeszoto. Bór świerkowy zwał się „świerkleniec”. Drzewa graniczne z tak zwanemi „ciosnami”, czyli wyciosanymi na nich znakami krzyża św. lub herbami borów bartniczych, otoczone były czcią głęboką. Kto ich nie uszanował, podrąbał lub znak sfałszował ten na nich obwieszon bywał (Racz., Cod. M.P. 95). Dzielnica każdego bartnika w puszczach mazowieckich zwała się również „borem”. „Bór” bartny obejmował zwykle 60 barci, „półbór” 30 barci, „ćwiećbór” 15 barci. W potocznej mowie wyrażano się: „półborek, ćwierćborek, gospodarz boru, robota borowa” (ob. Bartne prawo, Bartnictwo, Las). Mamy stare przysłowia: 1) Boru i lasu – do czasu. 2) Chyłkiem, borem, czarnym szlakiem (t.j. robić co zdradziecko, podstępnie). 3) Do boru szyszki wozić. 4) Do boru weź powróz i siekierę, a w drogę się odziej i chleb miej…” [Z. Glooger, Encyklopedia Staropolska, Warszawa, 1902].